Wie heb jij straks tegenover je?
Ik voel me intrinsiek een ontwikkelaar. Ontwikkelen kan uitgelegd worden als "uit zijn wikkel komen, naar de kern gaan". Daarmee ontstaat groei, beweging & verandering, maar ook inzicht en helderheid, waarmee de aanwezige potentie kan worden bevorderd.
Ik ontwikkel in de breedste zin van het woord; mensen, woningen en gebieden. Vanaf mijn studie Sociale Geografie (1998) heb ik mij in diverse rollen beziggehouden met het ontwikkelen van woningbouw en gebiedsontwikkelingen. Het van niets iets maken, de aanwezige potentie bevorderen en aantrekkelijke, kwalitatieve woningbouwgebieden creëren, waar mensen zich thuis voelen, maken dit vak prachtig.
Ik wil(de) in beweging blijven, groeien, mijn eigen (t)huis ontwikkelen, mijn potentie en die van anderen bevorderen. Vanaf 2018 heb ik daarom mijn "ontwikkel aanbod" verbreed en begeleid ik mensen in hun persoonlijke vraagstukken en ontwikkeling. Door mijn werkervaring in het bedrijfsleven, weet ik hoe de dagelijkse hectiek kan zijn en kan ik mijn cliënten op een effectieve wijze begeleiden.
Ik ben aangesloten bij de Nederlandse Orde van Beroepscoaches. Via mijn LinkedIn profiel kun je mijn ervaring bekijken op werk en opleidingsgebied. Hieronder heb ik mijn persoonlijke verhaal geschreven over wanneer ik aandacht aan mijzelf ben gaan geven.
De schommel
Een van de belangrijkste herinneringen uit mijn jeugd is mijn schommel. Ik kon uren op de schommel zitten, ik praatte in mezelf, zong liedjes of luisterde met m’n gele walkman naar muziek.
Toen ik mijn levensverhaal had opgeschreven en mijn coach Elles zei; “Jeetje, ik zie het zo voor me, dat beeld van jou als klein meisje wat daar heerlijk vrij schommelde en wat daarna als een leeuw moest vechten”. Dat raakte mij, ik voelde me gezien en kwetsbaar tegelijk. Ik ben weer gaan schommelen. En ik ben meer aandacht aan mezelf gaan geven. Daar ging een “wake up call periode” aan vooraf. Ik neem je mee...
In 2008 werd onze oudste zoon geboren. Ik belandde eerder in het ziekenhuis met het HELLP-syndroom. De tijd in het ziekenhuis was onzeker, ik was afhankelijk, voelde me steeds slechter worden, afwezig en snapte niet wat er aan de hand was, totdat de arts zei: “mevrouw Hielkema u bent ernstig ziek we gaan u verplaatsen naar een kamer alleen”. Enerzijds was het een bevestiging van mijn rare gevoel, anderzijds stopte ik weg dat dit om mij ging. Het liep goed af en we konden samen gezond naar huis. Mijn automatisch onbewuste reactie was: “het gaat nu toch allemaal goed, sterk zijn en door”. Geen middagslaapjes, geen hulp vragen, wat collega’s helpen, de tijden voor de voeding goed bewaken, even verhuizen en na het verlof gauw weer aan de slag.
3 maanden later zaten we opnieuw in het ziekenhuis, maar nu voor onze zoon. Ik trof hem na de overdracht met de oppas thuis wat suffig aan en voelde vanuit mijn “gut feeling”, dit is niet goed. Ik ben blij dat ik daarnaar heb geluisterd, 112 belde en hem niet in bed gelegd heb. Die nacht bleef hij in een coma toestand en werden alle nare scenario’s (hersentumor/bloeding) uitgesloten. Hem zo laveloos te zien, niet wetend wat er met hem aan de hand was, alleen maar kunnen toekijken en niets kunnen doen gaf mij (onbewust) een hulpeloos, machteloos en angstig gevoel. Dit gevoel had ik in het “klein” voor de bevalling ook gehad. En achteraf (weet ik nu) was het een gevoel wat ik eerder ook heb ervaren als kind. Ik heb in het ziekenhuis veel voor hem gezongen. Zo kon ik hem en mezelf tot rust zingen, net als op de schommel. Hij werd gelukkig aan het einde van de volgende dag wakker en mocht na een aantal dagen naar huis.
De oorzaak van zijn coma toestand was methadon. Het vermoeden dat de oppas dit had toegediend is door de politie uitgesproken maar het bewijs ontbrak en de zaak is 2 jaar later geseponeerd. Het gevolg van deze ervaring was dat mijn overlevingssysteem overuren ging draaien. Bovenop de angst die er al was over de gezondheid van onze zoon, werd namelijk (onbewust) het gevoel van “ de wereld is onveilig” en “het alleen moeten doen” heel sterk bevestigd. Ik zette mij weer schap, alles was weer goed toch? Niet zwak zijn. Ik verhardde, werd kritisch, moest van alles, werkte hard, bewaakte de controle, voelde me overal verantwoordelijk voor en oordeelde naar mezelf en naar anderen. Opnieuw beschermde dit onbewuste automatische gedrag mij om de echte pijn/angst niet te hoeven voelen. Tegelijkertijd was er ook een zaadje gelegd, wat was de les? Luister naar je intuïtie en je lichaam...Maar mijn automatische onbewuste gedrag was sterker dan dit inzicht. En door...
In 2010 werd onze 2e zoon geboren. Ik belandde weer in het ziekenhuis met verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging. Ook deze periode in het ziekenhuis was onzeker en alleen. Een maand na de geboorte kwam ik helemaal “in shape” bij Suzan, mijn holistische masseur. Die mij vertelde dat mijn lichaam om hulp schreeuwde. “ Als jij zo doorgaat lig je over een paar maanden in het ziekenhuis”. Ik nam dit serieus, het voelde serieus, ook al voelde ik mijn lichaam, wat schreeuwde, niet. Nu pas viel er gevoelsmatig een kwartje en ging ik mijn aandacht richten op mij. Ik ontdekte dat ik niet leefde naar mijn waarden en behoeften. Ik had me alleen ontwikkeld als “zakelijk mens” /een sterke vrouw, was gespannen, ervaarde geen verbinding met anderen en mezelf. Ik wilde juist liefde en verbinding voelen, ontspanning en blijheid ervaren. Ik zette mijn “controle gedrag” nu in om beter voor mezelf te zorgen.
Ik ben me in eerste instantie gaan richten op mijn behoefte aan ontspanning. Massages en voetreflex zie ik inmiddels als onderhoudsbeurten. Ik ben me gaan verdiepen in Jin Shin Jyutsu, een zachte zelfhulp techniek waarbij je de energie in je lichaam laat stromen. Dit voelde erg goed, het hielp mij te ontspannen en het gaf me iets meer lichaamsbewustzijn. Dat had ik hard nodig want ik bleef gespannen, omdat mijn onbewuste automatisch gedrag de overhand had. Ik moest veel van mezelf, en wat ik deed moest ook goed zijn. Een tweede belangrijke stap, als gevolg van het coach traject, was om voor mezelf te beginnen. Dat gaf mij de vrijheid en ruimte om de aandacht naast werk en kids ook op mezelf te kunnen richten. Dus ik zorgde beter voor mezelf maar mezelf ECHT zien en begrijpen dat deed ik nog niet.
Tot de coach opleiding. Daar ontdekte ik het schommelende, angstige meisje. Het terugtrekken van het meisje op de schommel was een manier om ontspanning te creëren, ik schommelde en zong mezelf letterlijk tot rust. De schommel verdween toen we verhuisden, de “rust cocon” was weg, juist toen ik hem nodig had. De leeuw heeft haar beschermt als zij het moeilijk had (in onzekere en onveilige situaties) en haar behoeften niet werden vervuld. De leeuw komt sterk en zeker over, pakt de verantwoordelijkheid, vraagt geen hulp, werkt hard, wil het goed doen, haalt uit, trekt zich terug en lost het alleen op. Allemaal automatisch onbewust gedrag om te voorkomen dat ik emoties zou ervaren.
Maar het gedrag van de leeuw was ineffectief, zelfs destructief en het hield mij niet alleen weg van mijn emoties, juist ook van mijn behoeften. De leeuw zorgde ervoor dat de pijn in stand werd gehouden en dat ik mijn behoeften, telkens, niet vervulde. Ik heb mijn emoties leren doorvoelen en kwam bij de kern, mijn behoeften. Door deze ervaring en inzicht zet ik de kwaliteiten van de leeuw nu bewust anders in. De leeuw heeft nu aandacht voor de behoeften van het meisje en maakt er verbinding mee. Deze aandacht biedt warmte en veiligheid en dat voelt ontspannen en vrij en daardoor maak ik tegenwoordig andere keuzes. Keuzes die mij dienen.
De schommel raakt symbolisch mijn kernemotie aan en staat voor “aandacht geven aan mij”. Voelen, zacht zijn, stilstaan, naar binnen keren, vertrouwen en hierdoor leven naar mijn behoeften.